تفاوت ستون فقرات طبیعی با سندروم کمر صاف چیست؟
در نگاه رو به روی فرد، ستون فقرات باید صاف باشد. در نگاه کردن به بیمار از نمای جانبی یا از پهلو، ستون فقرات یک سری انحنا دارد. در ستون فقرات گردن و قسمت تحتانی کمر ستون فقرات کمری انحنا به سمت داخل یا نوسان وجود دارد که به کاوپُشتی یا لوردوز (انحنای زیاد ستون فقرات بطرف جلو) معروف است. در ستون فقرات قفسه سینه، یک انحنا بیرونی یا کیفوز وجود دارد.
برای اینکه فرد در حالت استاندارد و راحت گام بردارد (بدون صرف انرژی زیاد)، انحنا های موجود باید به خوبی متعادل باشند. خط ثقل باید از طریق سر و ستون فقرات گردن و در پشت ساکروم و مرکز باسن قرار گیرد. در این روش فرد برای ایستادن به حالت صاف و قدم زدن باید حداقل انرژی را مصرف کند.
هنگامی که این انحنا ها به تعادل نرسند، ممکن است همراه با کیفوز بیش از حد در ستون فقرات قفسه سینه یا از بین رفتن لوردوز طبیعی در ستون فقرات کمر، بیمار ممکن است علائمی را تجربه کند. شرط دوم، از بین رفتن لوردوز یا کیفوز در ستون فقرات کمر که باعث ایجاد علائم می شود، سندروم کمر صاف گفته می شود.
علائم سندروم کمر صاف
علائم اصلی مشکل در ایستادن به حالت ایستاده با کمردرد و اغلب درد ران و کشاله ران است. علائم بیمار به طور معمول در طول روز با احساس خستگی و دشواری بسیار در ایستادن بدتر می شود.
بیماران باسن و زانو را خم کرده یا خم می شوند تا به آنها اجازه دهد موقعیت قائم داشته باشند. این موضوع اغلب در طول روز بسیار خسته کننده است.
برخی از بیماران همچنین دارای علائم سیاتیک و یا تنگی کانال نخاعی با درد پا و ضعف بسیار در راه رفتن هستند. برخی از افراد در راستای تراز کردن خود و حفظ تعادل، درد گردن و پشت کمر دارند. بدنبال این علائم غالباً افراد ناتوان و عاجز می شوند و به داروهای ضد درد نیاز پیدا می کنند چراکه توانایی فرد در انجام فعالیتهای روزمره بسیار محدود می شود.
علل سندروم کمر صاف
سندروم کمر صاف در ابتدا در یک سری از بیمارانی که تحت درمان با میله های هارینگتون قرار گرفته بودند، توصیف شد. این اولین نوع درمان ستون فقرات برای اصلاح اسکولیوز بود. این نوع ابزار تمایل به صاف کردن نوسان طبیعی یا لوردوز در ستون فقرات کمری، به ویژه هنگامی که تمایل به سمت ستون فقرات کمر تحتانی گرفته شده است.
این سیستم از دهه 1960 تا 1980 مورد استفاده قرار گرفت. با سیستم ها و تکنیک های مدرن درمان اسکولیوز، این مشکل بسیار کمتر مرسوم بود. بیمارانی که تحت درمان با میله های هارینگتون قرار گرفته اند، معمولاً سالها یا حتی ده ها سال خیلی خوب و بدون مشکل پیش می رفتند. ستون فقرات آنها ممکن است "صاف شدن" لوردوز با دیسکهای نرمال را جبران کند. سرانجام، چون دیسک ها زیر فیوژن ممکن است از بین بروند، فرد توانایی ایستادن به صورت قائم و گسترش درد را از دست خواهد داد.
علل دیگر سندروم کمر صاف شامل موارد زیر است:
- اسپوندیلیت آنکیلوزان یا روماتیسم ستون فقرات
یک بیماری التهابی مزمن مفاصل که شامل ستون فقرات می شود باعث سفتی و از بین رفتن لوردوز می شود.
- بیماری دیسک دژنراتیو
روند پیری طبیعی منجر به فرسودگی و یا تخریب دیسک های بین مهره ای، صدمه به ستون فقرات و ... می شود. در ستون فقرات کمری، این دیسک ها به لوردوز طبیعی کمک می کنند. با انحطاط دیسک، ستون فقرات سفت می شود و لوردوز کم می شود. بيمار در رسیدن به وضعيت صاف، دچار مشکل شدیدی می شود.
- سندروم پس از لامینکتومی (دردهای باقیمانده بعد از جراحی باز ستون فقرات(
در برخی از بیماران، به دنبال لامینکتومی برای رفع فشار اعصاب نخاعی، از دست دادن لوردوز به بی ثباتی ممکن است منجر شود. سندروم پس از لامینکتومی گاهی همراه با سندروم شکست جراحی کمر است.
- شکستگی های فشردگی مهره ای
از بین رفتن یک مهره یا چند در ساختمان بلوک های ستون فقرات که اغلب به دلیل پوکی استخوان است، ممکن است منجر به از بین رفتن لوردوز و کمر صاف شود.
تشخیص سندروم کمر صاف
این تشخیص ابتدا توسط تاریخچه انجام می شود. بیماران که در ایستادن قائم مشکل دارند و نیز کمردرد، نمونه بارزی از افراد مبتلا هستند. آنها ممکن است سابقه جراحی قبلی یا یک بیماری در گذشته داشته باشند که آنها را مستعد ابتلا به این سندروم کنند.
در مرحله بعد، با کمک رادیوگرافی تصویر کامل ستون فقرات به صورت ایستاده تهیه می شود. بیشتر نمای جانبی مفید است با ایستادن بیمار و صاف نگاه داشتن زانو ها و کمی خم شدن به سمت جلو. این کار توسط خط جاذبه که در مقابل ساکروم قرار دارد نشان داده شده است. سرانجام، از MRI ، سی تی اسکن و گاهی اوقات یک میلوگرام (که به آن میلوگرافی نیز گفته می شود (برای ارائه اطلاعاتی در مورد صحت و سلامت دیسک ها و مهره ها و باز بودن کانال ستون فقرات (فشرده سازی نخاعی یا خیر)استفاده می شود.
درمان غیر جراحی سندروم کمر صاف
بیماران ممکن است در ابتدا با فیزیوتراپی و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی درمان شوند. یک برنامه تمرینی پایدار می تواند باعث کاهش علائم شود. با این حال، اگر مشکل ساختاری به اندازه کافی قابل توجه باشد، درمان غیر جراحی طبیعی است که شکست بخورد.